17 Νοέμβρη, με ήλιο λαμπερό, κρύο διαπεραστικό, αμηχανία διάχυτη στην ατμόσφαιρα και εμείς μάλλον δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι θεαματικό τις αμέσως επόμενες ώρες και μέρες για να μη πω, χρόνια.
Σαν σκηνικό δεν ξέρω πόσο ¨λέει¨ ,αλλά σίγουρα δεν έχουμε άλλο, μας... τελείωσε μαζί με τα όνειρα
Στη γενικότερη θαμπάδα της μέρας, 38 χρόνια μετά, επιτέλους γιορτάζουν μαζί οι ¨μέσα¨ με τους ¨έξω¨ από το Πολυτεχνείο και επιτέλους έπιασε τόπο το σύνθημα που τόσα χρόνια φωνάζαμε ΛΑΟΣ - ΠΑΣΟΚ στην ΕΞΟΥΣΙΑ.
Το είδαμε και αυτό.
Όσο περνούν οι μέρες γίνεται πιο βασανιστικό και η αηδία φουντώνει...ξεχειλίζει, ποτάμι θα γίνει και δυστυχώς θα παρασύρει όλα όσα πιστέψαμε και για τα οποία κάποτε αγωνιστήκαμε, ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Κουβαλάμε το στίγμα της μοιραίας γενιάς για το τόπο.
Βρικόλακες.
Ρουφήξαμε τη ζωή των παιδιών μας, για να ζήσουμε δύο φορές τη ματαιοδοξία μας.
Στα ερείπια της πλαστικής ζωής μας μοιρολογούμε.
Τα σκουπίδια μας, είναι δίπλα μας, τα μυρίζουμε, σε λίγο θα τα τρώμε, για να μη μας θυμίζουν τις μέρες που πέρασαν.
Ο ιστορικός χρόνος, όμως θα μας ..μαρτυρήσει. Να ευχηθούμε, τουλάχιστον, από αυτό να διδαχθούν οι επόμενες γενιές.
Και ας είναι αυτή η μόνη εισφορά μας στην ιστορία.
Το κείμενο έγραψε φίλος του blog
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου