Το βαρβαρικό πανηγύρι γύρω από τον νεκρό Καντάφι

Η κραυγή (Edvard Munch)

Δεν είναι μόνο το βίντεο του λιντσαρίσματος του πρώην Λίβυου ηγέτη που σοκάρει τον αποκαλούμενο πολιτισμένο κόσμο. Περισσότερο, μεγαλύτερο σοκ μπορεί να νιώσει ένας σόφρων, ήρεμος πολίτης από την αντίδραση της υπουργού των εξωτερικών των ΗΠΑ.

Το θεσμικό πλαίσιο που υποτίθεται ότι οφείλει ή καλύτερα υποχρεούται να ακολουθεί ο κορυφαίος διπλωμάτης μιας πολιτισμένης, μίας ηγέτιδας χώρας έγινε κυριολεκτικά κουρέλι από την αντίδραση της Αμερικανίδας Υπ. Εξ.

Η έκφραση της άγριας χαράς -που κατ' αρχήν εκδηλώθηκε με επιφωνήματα κολεγιακού επιπέδου, συνεχίστηκε με παραφθορά λατινικών αποφθεγμάτων, συνοδεύτηκε με το ρήμα "πέθανε" και ολοκληρώθηκε με θριαμβικό γέλιο- πέρα από έλλειψη κάθε διπλωματικότητας αναδεικνύει πρωτίστως την αδυναμία της Δύσης να διαχειριστεί τα προβλήματα του Ισλαμικού κόσμου.

Η "Ηγεμονική παρακμή" που χαρακτηρίζει τις Η.Π.Α. εκδηλώθηκε από το δεύτερο πλέον ακατάλληλο πρόσωπο (στην κορφή πάντα ο πρόεδρος) με τον πλέον απαράδεκτο τρόπο. Η υπόθεση ότι ο Ισλαμικός κόσμος σπρώχνεται βάσει σχεδίου στα άκρα κερδίζει έδαφος, διότι το να χρεωθεί αυτή η πολιτική σε ακατανοησία ή στο ολιγόφρενο των ηγετών είναι ακραία αφελές. Είναι να απορεί κανείς πως, με τόσες έδρες στα ανά την Αμερική Πανεπιστήμια, δεν υπάρχει μια, αν όχι πιο σοφή, μία έστω λιγότερο κραυγαλέα λανθασμένη πολιτική.

Είναι άραγε τόσο δύσκολο να κατανοηθεί ότι "το Ισλάμ είναι ένας ιστορικός πολιτισμός στον οποίο το κράτος απλώς προσαρτάται" (A. Laroui); Η αυτό είναι εντελώς αδιάφορο καθώς ό,τι τελικά πρυτανεύει είναι η "ατυχία" του δυτικού κόσμου να διαπιστώνει ότι η περισσότερη και ευκολότερη σε εξόρυξη ενέργειά του κρύβεται κάτω από "ισλαμικά" εδάφη;

Αυτό συνέβη και στη Λιβύη το 1959. Μόλις μια δεκαετία συντεταγμένη, ως ανεξάρτητο κράτος, είχε την τύχη αλλά και την ατυχία να ανακαλυφθεί το πόσο πλούσιο σε υδρογονάνθρακες ήταν το υπέδαφος της. Η ανατροπή του βασιλιά Ιντρίς (ο οποίος βρισκόταν στα "δικά μας" Καμμένα Βούρλα για ιαματικά λουτρα) από ομάδα στρατιωτικών, των οποίων ηγείτο ο μόλις 27 χρονών Μουαμάρ Ελ Καντάφι επιτάχυνε τις εξελίξεις.

Αντίθετα με τα ποθούμενα, ο πληθυσμός δεν ευννοήθηκε από την αντροπή. Οι δημόσιες εκτελέσεις αποτέλεσαν βασικό εργαλείο άσκησης πολιτικής και ο Συνταγματάρχης διατηρήθηκε αμετακίνητος στην εξουσία πλέον των 42 ετών.Επέζησε διαφόρων δολοφονικών αποπειρών, χαρακτηρίστηκε ως ο "υπ' αριμόν ένα δημόσιος κίνδυνος", ή "λυσασμένος σκύλος της Μέσης Ανατολής" (από τον Ρόναλντ Ρήγκαν), "ασταθής και ανώριμος" (από τον γείτονα Ανουάρ Σαντάτ). Τα δυτικά μέσα έκαναν συχνά αναφορές στο άτομό του γράφοντας πως πάσχει από μανιοκατάθλιψη, σχιζοφρένεια, μεγαλομανία.

Το αν ο πρώην Λίβυος ηγέτης είχε μεταβληθεί σε έναν παράφρονα τύρρανο, είναι ένα ερώτημα, όπως και όλες οι πληροφορίες που συχνά γαργαλάνε την περιέργεια των μαζών. Σαν την Ουκρανή νοσοκόμα, την πλαστική που φέρεται ότι έγινε στο πρόσωπό του λίβυου ηγέτη από Βραζιλιάνο γιατρό ώστε να φαίνεται νεότερος, τα χρυσά ρολόγια που χάριζε με την προσωπογραφία του αποτυπωμένη πάνω τους, την τεράστια περιουσία του, τους επτά γιους και τη μία κόρη.

Βεβαίως η πολιτική δεν σηματοδοτείται από τα κουτσουμπολιά και η Ιστορία δεν μελετάται μέσα από κλειδαρότρυπες. Έτσι το παραμύθι που διηγούνταν οι μήτερες στο ευρύτερο Μαγκρέμπ στα παιδιά τους, τις μέρες της αποικιοκρατίας, όπου: "μια μέρα θα έρθει ο απελευθερωτής νέος ωραίος και με τη λάμψη του σπαθιού του θα τυφλώσει τους άπιστους, με την ευλογία του θα μεταβάλει την άμμο σε χρυσό και οι γιοι του προφήτη δεν θα είναι πια οι σκλάβοι των σκλάβων", βγήκε αληθινό σε ένα μόνο μέρος του. Σε εκείνο που μετέβαλε την άμμο σε χρυσό. Το πετρέλαιο έφερε χρήμα, δεν έφερε ευδαιμονία, δεν έφερε ισορροπία.

Ο τρόπος που κατέληξε ο Μουαμάρ Ελ Καντάφι και οι φάτσες όσων συνωθούνταν πάνω από το κακοποιημένο πτώμα του για ένα φωτογραφικό ενσταντανέ, πέρα από την αγριότητα των στιγμών, αποκαλύπτει το βαθύ ρήγμα στην ταλαιπωρημένη χώρα. Μια ψύχραιμη ματιά θα έκαμε λόγο για μια δίκαιη δίκη όπου τμήμα της διαδικασίας θα ήταν να αντιμετωπίσει ο κατηγορούμενος κατά πρόσωπο κάποιους από τους συγγενείς εκείνων που το καθεστώς του τρομοκράτησε, κατέστρεψε, δολοφόνησε, να αντικρύσει τη φτώχια του τόπου του και να σταθμίσει τις ευθύνες του. Όποιος σπέρνει ανέμους όμως, θερίζει θύελλες. Η όποια καταδική του 69χρονου Καντάφι, βεβαίως δεν θα αντέστρεφε τα γεγονότα. Η όποια τιμωρία του, ίσως να μην αποτελούσε ούτε καν απονομή δικαιοσύνης. Ακόμα χειρότερα δεν θα λειτουργούσε αποτρεπτικά μήτε στις παρόμοιες μελλοντικές ενέργειες αντίστοιχων ηγετών. Είναι τόσο τυφλό διεγερτικό η εξουσία που σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει κατασταλτικά απέναντί της.

Τόσο τυφλό ώστε και Αμερικανή Υπ.Εξ. να συμπεριφέρεται με την αναλγησία ενός φανατικού που η βία, το αίμα, τα πάθη, οι συγκρούσεις είναι το κίνητρο ή ακόμα χειρότερα ο στόχος.

Απέναντι στο καταπιεσμένο φανατικό Ισλάμ, περίμενε κανείς την καλλιέργεια, τη συστολή και τη σοφία καλλιεργημένων ηγετών που θα οδηγούσαν τον πλανήτη σε ουσιώδεις διαλόγους και ασφαλή μονοπάτια. Θα περίμενε, έστω το σεβασμό για έναν νεκρό αντίπαλο και όχι αυτή την βαρβαρική πανήγυρη.

Έτσι, αυτό που γίνεται αντιληπτό, είναι η έλλειψη τέτοιων ηγετών, εκτός αν υποτάσονται στα τεράστια συμφέροντα μιας ανισόρροπης παγκόσμιας οικονομίας…

Νικόλας Ζαλμάς 
πηγή:ΕΘΝΟΣ.gr