του Σταύρου Κουμπιά,
καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών και πρώην Πρύτανη
Παιδί μου,
Ξέρω πως τώρα που αρχίζεις τη ζωή σου, βλέπεις γύρω σου την καταχνιά, ενώ περίμενες την άνοιξη.
Ξέρω πως νοιώθεις οργή γι’ αυτούς που σου εξασφάλισαν ανασφάλεια και φόβο στην αρχή της ζωής σου.
Ξέρω πως δεν αντέχεις την αδικία, το παράλογο, την απληστία και την κοροϊδία.
Ξέρω πως δεν συγχωρείς αυτούς που έκαναν και κάνουν τα ίδια λάθη συνειδητά και σκόπιμα, υποθηκεύοντας το μέλλον σου.
Ξέρω πως περίμενες τουλάχιστον μια συγγνώμη απ’ αυτούς που σου είπαν ψέματα.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις ότι θα υπάρξει τιμωρία.
Ξέρω πως δεν πιστεύεις πια τα μεγάλα λόγια, από όλους.
Ξέρω πως ψάχνεις στηρίγματα.
Ξέρω πως η κοινωνική αδικία σε πληγώνει.
Ξέρω πως μιλάς ψιθυριστά και μυστικά με τους φίλους σου γι’ αυτούς που δεν φταίνε.
Ξέρω πως ψάχνεις και μπορείς να ξαναβρείς πρότυπα και αναφορές.
Ξέρω πως την αμφισβήτηση και την ανασφάλεια μπορείς να τα κάνεις δύναμη δημιουργίας για σένα και τους γύρω σου.
Ξέρω πως θέλεις να φύγεις.
Ξέρω πως προσπαθείς να έχεις το κεφάλι ψηλά.
Ξέρω πως είσαι νέος και δυνατός.
Ξέρω πως μπορείς να τα καταφέρεις.
Ένα πράγμα μόνο τολμώ να σε συμβουλεύσω, παιδί μου. Φρόντισε να μπορείς να ορίζεις τον εαυτό σου, μάθε γράμματα και μην αδικήσεις κανένα.
Σου εύχομαι να μη χρειασθεί να στείλεις ένα τέτοιο γράμμα στο δικό σου παιδί.
Σε φιλώ,
Ο πατέρας σου
πηγή:aixmi.gr
Τόσα και άλλα τόσα ¨ξέρω¨ δυστυχώς δεν πρόκειται να διορθώσουν την ανεπανόρθωτη ζημιά που καταφέραμε στη παραζάλη του ατομικισμού μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμα και τους βλαστούς μας ξεράναμε γύρω μας ώστε να φανεί ο ίσκιος της ματαιοδοξίας μας.
Στην ευχή να προσθέσω,¨μακάρι μόνο η γενιά των παιδιών μας να υποστεί τις συνέπειες της συμπεριφοράς μας¨
ΕΥΧΩΜΑΙ ΝΑ ΞΑΝΓΥΡΗΖΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΙΣΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ ΝΑ ΣΟΥ ΣΤΕΙΛΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα από τα πολλά γράμματα, με αποδέκτη τα παιδιά μας, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Με διαπιστώσεις,κατανόηση και χάιδεμα στα πρότυπα της συστημικής μας αντίληψης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη...καταχνιά,ανασφάλεια,φόβο, παράπονο,αδικία, παραλογισμό, απληστία και κοροιδία, που λογικά αισθάνονται τα παιδιά μας, αφαιρούμε τη πίστη στη θεσμικής λειτουργία της κοινωνίας, προσθέτουμε κατανόηση και με όπλα τη...
δύναμη δημιουργίας της νιότης,το σφρίγος,τους δείχνουμε το δρόμο της φυγής εφοδιασμένους με γνώση - με το κεφάλι τους ψηλά.
Είναι γνωστή η συνταγή, ανάλογη της δεκαετίας του 60 και ακόμα παλαιότερα.
Αγγίζει τα όρια του τυχοδιωκτισμού η προτροπή, δίνει περιθώρια στο σύστημα να ανασυνταχθεί και να επανακάμψει.
Δεν ήταν τυχαία η διαμόρφωση της απολίτικης στάσης της νεολαίας,δεν ήταν τυχαίες οι επιλογές στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και το πολιτισμικό πρότυπο, δεν ήταν τυχαίες οι καταναλωτικές προτεραιότητες και ο τρόπος ζωής.
Ακριβώς εδώ βρίσκεται το πρόβλημα, γιαυτό και η αφιονισμένη στάση των νέων στις εξελίξεις.
Άραγε εάν πρώτα μπολιάζαμε τα παιδιά μας με τις αρχές και τις αξίες της κοινωνικοποίησης και της συλλογικής ευθύνης, μήπως θα ήταν έστω και λίγο, διαφορετικά τα πράγματα;