του Θανάση Σκαμνάκη
Είναι όντως ένα τέλος εποχής; Για την Αριστερά ή για κάποιες δυνάμεις της; Κι όμως ό,τι στα μάτια κάποιων φαίνεται ως τέλος δεν φαίνεται το ίδιο στα μάτια κάποιων άλλων. Και στο κάτω-κάτω ό,τι τελειώνει είτε με ένα γδούπο είτε με ένα λυγμό, δεν σημαίνει πως σβήνει το συναίσθημα που προκαλεί, η αξία που διατηρεί, η ενέργεια που εκπέμπει, όσο κι αν αδυνατίζει. Το τέλος δεν είναι ποτέ ακριβώς ένα τέλος.
Η ασάφεια αυτή, ασάφεια της πραγματικότητας, καθώς οι ιδέες και τα συναισθήματα συνιστούν μέρος της πραγματικότητας και συνεισφέρουν σε αυτήν, γίνεται αιτία πολλών παρερμηνειών και πολλών ανθρώπινων παρεξηγήσεων. Πρώην σύντροφοι μακελεύονται για το τέλος του ενός ή την αρχή του άλλου, άλλοι πέφτουν στην απογοήτευση και την αδράνεια, άλλοι προσφεύγουν σε πιο ισχυρά “μαγαζιά” για να διασώσουν ελπίδες, άλλοι ψάχνουν να φτιάξουν κάποια ιδιόκτητα ή έστω να μερεμετίσουν τις προσόψεις των παλιών ιδιόκτητων…
Είναι εκείνη η διαδικασία που δεν μπαίνει ο χειμώνας αίφνης, με ραγδαίες καταιγίδες και μεγάλη πτώση της θερμοκρασίας - προφανής έλευση ακόμα και για κείνους που δεν θέλουν να τον παραδεχτούν. Αντίθετα, υπάρχει μια διαρκής και σταδιακή διάβρωση. Είτε πρόκειται περί του ορατού εκλογικού ποσοστού που πέφτει, είτε πρόκειται για τους φίλους που σιγά-σιγά αποσύρονται, είτε για μια πεποίθηση που δεν συγκινεί πια κ.ο.κ. Διάρκειες οι οποίες έχουν παρατεταμένη ισχύ και απροσδιόριστη κατάληξη. Κι έτσι επιτρέπουν στα συναισθήματα να αντικαθιστούν εν τέλει την πραγματικότητα αντί να συνεισφέρουν στην αλλαγή της.
Το ενδιαφέρον είναι πως όλα γίνονται στο όνομα της πραγματικότητας και του ρεαλισμού. Αλλά κυρίως από την ανάγκη να διαμορφώνονται πεποιθήσεις που θα συγκρατούν την κατάρρευση ή θα συγκροτούν μιαν αναγέννηση.
Και εν τω μεταξύ οι σεισμικές δονήσεις, ανεπαίσθητες πιθανόν, συνεχίζουν την λειτουργία της αποδόμησης. Μια πέτρα κάθε τόσο να πέφτει, για ένα κτήριο που έχει ραγίσει ο φέρων οργανισμός του, αρκεί για να νοιώσει και να γίνει λιγότερο· κι ύστερα από μερικές πέτρες να χάσκει έρμαιο των περαστικών που μπορούν να νέμονται τις αξίες του. Κάποια στιγμή μάλιστα να εγκαταλείπεται, βορά του καταπατητή.
Όπως γίνεται και με τους έρωτες (καθώς Aριστερά χωρίς ερωτικό συναίσθημα δεν λέει), όπου ο ένας από τους δυο επισπεύδει το τέλος και ο άλλος δεν το παραδέχεται και σαπίζει μέσα στη σχέση χωρίς διέξοδο μιλώντας για προδοσία. Και στην Αριστερά, όπως στους έρωτες, το συναίσθημα (όχι ως άλογο, αλλά ως συμπύκνωση αισθημάτων, λογικής και ιδεών) παρατείνει τη σχέση και εμποδίζει την ψύχραιμη έως ψυχρή αξιολόγηση.
Και στην Αριστερά, όπως και στους έρωτες, οι χωρισμοί περιέχουν οδύνη.
Και στην Αριστερά, όπως στους έρωτες, το νέο συναίσθημα δεν γεννιέται αν δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για να φουντώσει και να αναζητήσει δικαίωση.
Και στην Αριστερά, όπως στους έρωτες, είναι ανάγκη η ρεαλιστική, ψύχραιμη ματιά και η γρήγορη αναζήτηση λύσεων και υπερβάσεων.
Καθώς, ενώ το τέλος εποχής δεν είναι πάντα σαφές, το τέλος των ανθρώπων είναι (αν και τίποτα, ούτε οι άνθρωποι, δεν τελειώνει οριστικά).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου